In 1998 mocht ik mijn eerste ervaring opdoen als deelnemer van een familieopstelling. We waren een groep van 25 personen. Een deelnemer die zijn gezin ging opstellen moest iemand uitkiezen om zijn zoon te representeren. Instinctief voelde ik dat hij mij ging uitkiezen. Toen dat zo bleek te zijn, voelde ik me opgelaten maar ook vereerd. Zoals ik toen in het leven stond, zou ik mijn uiterste best gaan doen 'om het goed te gaan doen tijdens de opstelling'. Dit bleek echter niet nodig te zijn want tijdens een opstelling gaat alles vanzelf. Het werd een heftige ervaring. Tijdens de opstelling gebeurde er van alles tussen mij en andere representanten. Indrukwekkend. Op een bepaald moment werd de opstelling afgerond en werd iedereen weer ontslagen van zijn taak.
Dat was het moment dat de gehele opstelling bij mij als een bom binnen kwam. Dit was hoe ik tijdens mijn jeugd mezelf ervaren had. Gedurende de opstelling was het onmogelijk voor me om te verbinden met de mensen om me heen. Als een zombie heb ik mezelf ervaren. Stokstijf stilstaan, zonder enige beweging die mogelijk was. En daarnaast dus geen contact kunnen maken met mezelf, mijn gevoel, mijn familie. Met niks en niemand. Als ik terug ga naar dat moment, krijg ik gelijk alweer hartkloppingen.
Terugkijkend naar mezelf als klein jongetje, en ook zeker daarna, kan ik me nog steeds verbinden met de leegte, de eenzaamheid, de donkerte van toen. Het kleine jochie die ergens besloot om niet te voelen en niet te verbinden. Ik deed maar wat en probeerde me vooral aan te passen aan de omgeving. Zo werd ik dus afhankelijk van datgeen wat om me heen gebeurde. Op mijn 17e kreeg ik een langdurige relatie, die uiteindelijk 10 jaar in stand zou blijven. Richting mijn twintigste werd de donkerte en eenzaamheid groter, ondanks de mensen om me heen. Als sociaal aangepaste jongeman werd ik gezien als gangmaker, feestvierder, gezelligheidsmens. Van binnen schreeuwde ik om aandacht, hopende gezien te worden in wie ik werkelijk was.
Ik was 27 jaar en ging met mijn toenmalige vriend (ja, die van de tien jaar relatie) voor het eerst naar het buitenland met het vliegtuig. Wat een ervaring was dat toen. Op naar Portugal, een week in de zon tussen alle toeristen. Deze vakantie maakte dat bij terugkomst mijn oogkleppen afgingen en ik besefte dat de wereld veel meer in kon houden dan het (schijn)veilige leventje dat ik had gecreëerd. Ik heb toen veel mensen pijn gedaan, inclusief mezelf, door de relatie te beëindigen. Maar terugkijkend kon het ook niet anders. Ik moest opnieuw gaan leren leven. Dit kon ik alleen maar gaan doen in mijn eentje, omdat ik me anders weer zou gaan aanpassen. Niet dat ik dat daarna niet meer heb gedaan, maar dat is weer een ander verhaal.
Inmiddels ben ik alweer 24 jaar verder. De leegte is er nog steeds. En toch is het anders. Het is vanuit verbondenheid. Verbondenheid met mezelf. In tijden dat ik het druk heb in mijn hoofd zoek ik juist deze leegte op. Om me te richten op mijn intuïtie zoek ik deze leegte op. Als ik het allemaal even niet meer weet richt ik mij op deze leegte. Het is inmiddels dan ook een leegte geworden die gevuld is met alles. Het is mijn ijkpunt voor rust geworden. Vanuit deze plek sluit ik ook aan bij de ander tijdens een stilteweekend en de coaching. Dat wat vroeger eenzaamheid bracht, brengt me nu de volheid van het leven. Wat een rijkdom!